Wat we gisteren niet hebben gedaan en wat we nog hadden
willen doen, toch vandaag gedaan. Het is ook maar goed dat we dit niet hebben gedaan
gisteren want we gingen weg om half 11 en we waren om zeven uur terug. Wat een
enerverende dag en wat was het geweldig mooi.
Op zo’n 25 km vanaf de camping, ligt een groot meer; Lac de
Monteynard-Avignonet. Het is omgeven door bergen en het water heeft een mooie
kleur: turquoise. Er is een wandeling om het hele meer en dan moet je over twee
hangbruggen lopen en een boottocht van 20 minuten maken om weer terug te komen
op de parkeerplaats. Je kunt eerst met de boot en dan lopen of omgekeerd. Wij
kozen voor de laatste optie; eerst maar lopen. Al wel een kaartje voor de boot terug
gekocht want als die vol is kun je niet meer mee en moet je echt helemaal terug
lopen. En dat met 36 gr; nee, te groot risico.
Onze rugzak was weer goed gevuld
met van alles en nog wat; vooral veel water en onderweg waren er ook nog tappunten.
De route die je moet lopen is 12 km. Dat is niet zo lang maar veel klimmen en
dalen over ongelijke, kiezel en boomstronken, maakt het er niet gemakkelijk op. Het was een mooie
maar af en toe zware tocht. De temperatuur was daar wel debet aan. Een groot
aantal delen was wel in de schaduw maar ook stukken in de volle zon. Als je dan
aan het eind bent en op de boot wacht, heb je toch wel een voldaan gevoel. De
diepte onder de bruggen hangt af van de waterstand van het meer. Dat kan variëren
van 40m tot 85m. Wij denken dat het nu wel ongeveer op het diepste is omdat het
hier ook al heel lang droog is en waar zou er nu water vandaan moeten komen.
Onderweg zie je vaak weer dezelfde mensen. Iedereen rust op
verschillende plekken maar ergens zie je elkaar weer. Een jong stel liep met
een kindje van een half jaar, in een draagdoek, de route. Ook mensen van onze leeftijd of ouder zagen
we. Je zei “Bonjour” en als de route eens even niet duidelijk was even vragen
hoe en wat. Ook kom je natuurlijk veel mensen tegen die de route in
tegengestelde richting liepen. Op een
gegeven moment zagen we een jong stel met een platte neuzen hond en wij
dachten, een baby in een draagzak, maar toen ze voorbij waren zei ik tegen
Freddy, dat was geen baby maar nog een platte neuzen hond , maar dan in een
draagzak op de buik. Ja, dat kan ook. Ook gezinnen liepen samen en nog met best
wel jonge kinderen. Jong geleerd is oud gedaan, luidt het spreekwoord, maar dat
klopt wel, denken we. Veel Fransen, een handje vol Engelsen en een paar
Nederlanders gezien. Het aantal Nederlanders is dan toch minder dan dat we vooraf
inschatten.
De Vercors in Frankrijk, ten zuid- zuidwesten van Grenoble,
zo’n 1000 km vanaf Nederland, is een prachtig mooi gebied. Het heeft ons
verrast met de bergen en het natuurschoon.
Op de camping zijn we meteen onder een heerlijke douche gesprongen.
Wat kun je dat dan waarderen. Het is nog steeds heel erg warm en onze nieuwe
huisvriend, een hond, kwam bij ons
liggen toen we gingen eten.
Waarschijnlijk aasde hij op een stukje kip! Het is
een kruising tussen een collie en nog iets; beetje te mager denken wij en met
en halsband; dus hij is van iemand. Mocht hij er zondag nog zijn en als de
campingeigenaar niet weet van wie, dan past hij nog wel op de achterbank! Freddy heeft hem De Gaulle gedoopt; weten we
over wie we het hebben toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten