Terugreis.

De laatste blog vanaf de Annette Poelmanhoeve in Zutphen.

We zijn toch in een stuk doorgereden naar huis. Het was wel een hele reis maar het verliep eigenlijk wel redelijk vlot. Niet zoveel verkeer dus het was goed te doen. Ook was het weer niet zo en om dan een camping te zoeken. 

We hebben een paar keer gerust en wat gegeten en verder valt er van zo’n terugreis niet zoveel te vertellen. Je bent op weg naar huis en dan wil je ook naar huis. Veel Nederlanders op de terugweg en verder is een autobaan uitermate saai. Het enige waar je je over opwindt zijn de rijders die slecht invoegen, geen richting aangeven en te dicht op je zitten.

Voor Keulen werd het nog wel wat drukker en af en toe langzaam rijdend verkeer. Ook hoorden we op de radio al file op de A1 dus kozen we voor richting Mönchengladbach en dan Venlo. In kilometers bijna geen verschil en een hele rustige autobaan.

Het voelt ook weer fijn om thuis te zijn. Het onkruid groeit welig in de tuin en de buxus heeft het niet gered; toch de buxusmot er in. De buurman had nog een poging gedaan om dit onheil te keren maar dat is helaas niet gelukt. Maar eens afwachten en kijken wat we gaan doen.

Morgen de caravan uitpakken: de was en al het andere wat er na vijf weken uit zo’n caravan komt.

We hebben 4732 km. gereden.

Aantal campings: 10

Mooiste gebied: Dordogne en Vercors             

Mooiste stad(je): Sarlat en Balazuc

Lekkerste eten buiten de deur: Bresser kip

Lekkerste eten van de scottel : entrecote, gebakken aardappelen en sla

Meest gedronken: water en rosé.

Favoriete super: Leclercq

Favoriete tankstation: Leclercq

Mooiste wandeling: Two Himalayan Bridges in de Vercors

Fijnste camping: Le Moulin de Tulette in de Vercors

Meest gegeten: stokbrood en croissants

Een mooie vakantie om op terug te kijken. Geen pech gehad, er zijn geen vervelende dingen gebeurd en het campingleven bevalt nog steeds goed.

Fijn om weer thuis te zijn.

Guebwiller en Isselheim.

Het is jammer dat het nu begint te regenen. Moeten we toch nog de luifel nat inrollen. We hebben nog wel buiten kunnen eten net, maar de drups nemen nu serieuze vormen aan. Freddy is even een geluid achterna maar ik hoor net dat het loos alarm is. Een gewone kraai! Wel met een Frans accent dan waarschijnlijk.

Vanmorgen begonnen als een Zutphense zaterdag. Na de douche, de pap en daarna koffie met de kranten. Dat duurt een poos voordat we daarmee stoppen of er moet iets dringends gebeuren. Het duurde nu de hele ochtend. Om 13.00 uur besloten we om te gaan fietsen naar twee naburige dorpen; Guebwiller en Isselheim. De afstand is maar kort maar de grijze luchten vierden de boventoon dus niet te ver. Eerst Guebwiller. 

Een aardig dorp met veel oude gevels, twee kerken en gerenoveerde fabrieken; gerenoveerd als woningen. Wij zouden een andere architect genomen hebben maar dat is persoonlijk natuurlijk. Het is een oud dorp met net niet de goede moderne gebouwen naast de oude gebouwen.  Ook weer persoonlijk natuurlijk. Dat had men toch anders moeten doen, vinden wij. De dame bij de Toeristische Informatie wilde nog een heel verhaal afsteken om het dorp te promoten maar slaagde daar niet zo goed in. We zijn er door gefietst, nog even koffie gedronken, wat informatie bekeken maar dat was het dan ook. Bijna niemand op straat, behalve een paar idiote Hells Angels rijders, die je hels aankijken omdat je met de fiets waarschijnlijk net even op een verkeerde plek staat, zodat zij misschien even in moeten houden. Slingerend over de weg, flink op het gas trappen af en toe. Dat is ook een manier van motorrijden.                                                     

We hebben nog een wandelingetje door het stadspark gemaakt, wel mooi aangelegd trouwens. Volgens ons is de levensstandaard niet zo hoog hier. Niemand mag je beoordelen op het uiterlijk maar het beeld wat we zagen, deed wat armoedig aan. Het beeld past ook wel bij de huizen die er staan. Als je op de fiets er doorheen gaat, zie je dat nog beter dan met de auto.

Toen doorgefietst naar Isselheim. Een heel klein dorp, met nog minder mensen en huizen en niemand op straat behalve een groepje jongens op een hek, met chips en cola. Een hele rustige zaterdagmiddag. Het riviertje de Lauch stroomt kabbelend door dit dorp en aan de twee bruggetjes hangen bakken met geraniums.

Nog even naar de supermarkt voor eten en bananen en yoghurt voor morgen onderweg.

Terug op de camping waren er weer nieuwe mensen. We hebben de hele vakantie al veel mannen met een staartje gezien. Nu ook weer; onze leeftijd, een staartje, grijzend. Ja, zouden de zeventiger jaren weer terugkomen. Natuurlijk niet, maar al die mannen met staarten! Freddy heeft de haren ook al lang, “De tondeuse moet er nodig overheen” zei ik! “Nou, een staart” zei hij! We wachten maar af!

Morgen op tijd weg richting Nederland; zo’n 700 km. te gaan. We kijken wel hoe ver we komen en dan maandag het laatste stuk. Dat moet lukken in twee dagen.

Mulhouse

De folder van het automuseum in Mulhouse lag al op tafel. Ik had al besloten om niet mee te gaan . Freddy zou me in de stad afzetten en als hij genoeg had gezien in het museum, naar het centrum rijden, de auto in een parkeergarage zetten en mij dan bellen. Zo gezegd zo gedaan. 

Ik vond het wel vreemd om alleen in een grote stad te gaan lopen en rondkijken. In het begin zag ik ook alleen maar groepjes jongelui die een beetje heen en weer aan het drentelen waren, op hun telefoons keken en voor mijn gevoel alles in de gaten hielden. Mijn tasje had ik al op zo’n lengte gemaakt, dat  hij niet lager hing dan net onder mijn oksel. Dat voelde goed zo. Even rond gekeken waar het voetgangersgebied zich bevond en waar ik een kerktorenspits zag. Als je bij een kerk bent, zit je in elke stad wel goed. Ik moest nog een paar straten oversteken en toen was ik in het 

voetgangersgebied. Het was al gezellig druk en op een gegeven moment ebde mijn onrust weg en heb ik rustig door de straten gelopen, winkels van binnen gezien, de kerk bekeken, het stadsplein, de mooie gebouwen om het plein. Het zonnetje scheen, dus prima.  Een paar uur later belde Freddy. Hij had het wel gezien in het museum en kwam mijn kant op. We hadden beide trek in eten dus dat kwam goed uit. Een half uur later had hij met zijn telefoon, mijn telefoon opgespoord en dan weet je de locatie. Nu koste het nog wel enige moeite want ik was in een winkel, ben daar ook gebleven, maar dan is de locatie niet zo nauwkeurig. Wel gelukt maar het was even zoeken.

We hadden snel een gezellig restaurantje gevonden. Lekker gegeten en toen nog wat rond gelopen maar we vonden het beiden prima zo. De winkels zijn hier wel de hele dag geopend. Dit hebben we de hele vakantie nog niet meegemaakt. In alle dorpen en steden was er een middagpauze, meestal van 13.00 uur tot 15.00 uur. Mulhouse is een prima stad; schoon, mooie gebouwen, een paar zwervers maar die zie je overal eigenlijk wel.

Freddy heeft ook een paar mooie uren gehad in het museum. Hij heeft natuurlijk de Bugatti’s gezien, oude modellen van Mercedes, Rolls Royce, Bentley, Maybach en nog veel meer. 

Hij heeft genoten. Ik was benieuwd of er nog vrouwen in het museum waren. Een paar, maar met een gezicht als een oorwurm, zei Freddy.

Natuurlijk nog weer boodschappen gedaan en daarna even lekker gezeten bij de caravan. Morgen willen we nog gaan fietsen hier; er zijn voldoende fietspaden in de buurt hebben we gezien.

Rit en nieuwe camping.

Een rustig begin vanmorgen. We hadden gisteravond al het meeste opgeruimd want de nachten zijn erg vochtig dus handig inpakken als alles nog mooi droog is. 

We wilden ongeveer 300 km. afleggen en dat weer over secundaire wegen. Om half tien reden we weg. Alles betaald en met nog een stokbrood voor tussen de middag. Altijd iets achter de hand hebben voor de grootste trek.

We wisten dat vandaag, de 15^de augustus, Maria Ten Hemelopneming wordt gevierd in alle goede katholieke landen. Dat is dan ook een vrije dag voor iedereen. In Nederland zijn dat soort dagen al afgeschaft maar in de zuidelijke katholieke landen niet. Dus de winkels zijn gesloten, alleen de bakker bakt nog het dagelijks brood, en de mensen gaan of zijn op pad. Dat was te merken op de weg. Wat een drukte! Lange rijen auto’s achter elkaar. Het schoot niet op. Ook veel regen gehad, de hagelstenen lagen aan de kant van de weg en de donkere wolken bleven maar hangen boven de heuvels van de Jura en de Vogezen. We zijn gestopt en even gekeken wat handiger zou zijn; misschien toch maar de autobaan. Wie weet iets rustiger en ook sneller met dit weer. Gekeken waar we er op konden en ja hoor, weinig verkeer, geen vrachtwagens, die stonden op de vele parkeerplaatsen, en het rijden kostte veel minder energie. Goede keus dus. Op een gegeven moment gestopt, een hapje gegeten en weer verder tot ongeveer 20 km. boven Mulhouse. Een rustige camping gevonden, wel kleine plekken maar we waren ook wel hele grote gewend al die tijd.

We zitten nog ongeveer 700 km. van huis af. Freddy heeft natuurlijk de hele vakantie al gedroomd van het automuseum in Mulhouse. Niet overdrijven hoor ik nu! Is wel leuk, denkt hij. Dat gaan we dan ook morgen doen. Of ik ook mee ga moet ik nog even bekijken. Het heeft mijn interesse niet; een auto is handig, meer niet. En bij een andere auto wil ik graag de kleur uitkiezen maar verder, nee, niet zoveel interesse. Misschien dat de stad nog iets te bieden heeft. Dat ga ik vanavond nog eens bekijken.

Alle plekken zijn hier recht, met keurig geknipte heggen. Tegelijk met ons kwamen er nog twee caravans aan. We hadden die van ons al op de plek maar de auto stond nog op het pad. De caravaneigenaar  achter ons had schijnbaar haast. Ik stak mijn hand op en liet weten dat ik de auto zou wegzetten. Meneer de chauffeur keek woest. Ik snel in de auto, doorgereden en een lege plek opgezocht om te keren; bleek dat deze meneer nou net op die plek moest staan waar ik wilde keren. Wat een gezicht,  wat een ontzettend naar persoon. Hulpeloos mijn handen omhoog! Hij is doorgereden zodat ik weg kon en hij kon gaan staan. Slecht begin, dacht ik. Ook staat er een oud echtpaar schuin tegenover ons met een hele oude caravan; dat het nog rijdt! Ze hebben een oude hond en een grote kooi met konijnen. Het voorraam van de caravan staat open en de kooi staat daar breed uitgestald. Ik denk voor de frisse lucht, of voor de baas en bazin of voor de konijnen. Waarschijnlijk voor beide. Alles zal maar mee moeten. Misschien zijn er nog meer schatten verborgen, wie weet.

De zon is inmiddels een beetje gaan schijnen. Dat beloofd misschien wel een mooie dag voor morgen. We blijven hier tot zondag en rijden dan terug naar Nederland.

Camping en fietstocht.

Vandaag voor mij een rustdag. Ik heb ook letterlijk niets uitgevoerd. Een keer water gehaald, een boodschap gedaan, wat op geruimd, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Het is nog steeds mooi weer; zo’n 25 gr. heel rustig op de camping. Er zijn veel gezinnen weg vandaag. De camping zit bijna helemaal vol met Nederlandse gezinnen met kinderen. Wij staan aan de rand dus merken niet zoveel van al het kindergedoe. Als ik ’s morgens al vroeg naar de wc’s loop, zitten er al vaders met hun kroost op de stoelen bij de tent of lopen een rondje. Het brood is er pas om half negen dus dat kan nog niet gegeten worden maar met kleine kinderen ligt er altijd wel een voorraad met crackers en stengels voor de eerste trek. Het valt wel op dat het de vaders zijn die dan de vroege uren draaien. Was dat bij ons ook zo? Geen idee meer eigenlijk maar ik denk het niet.

Freddy heeft vanmiddag nog een stuk gefietst. Twee accu’s in de fietstas en de verrekijker en het fototoestel. Je weet maar nooit wat je onderweg nog ziet. Wel een beetje een terugkomtijd afgesproken want Freddy verrast mij nog wel eens met iets. Om half vijf ging de telefoon; Freddy: “hoe heet het dorpje waar we dichtbij zitten?” Gelukkig , geen narigheid!  Een half uur later fietste hij de camping op. Het was gelukt om nog een vreemde vogel te spotten maar de naam is nog niet bekend. Moet nog opgezocht worden. 

De heuvels zijn hier nog wel redelijk hoog dus de afdalingen die hij heeft gemaakt gingen met een vaart van 40 km. per uur. Harder kan de fiets niet; te kleine banden; gelukkig maar!

Ook had Freddy nog een heel gesprek met de beheerder van de camping over de kippen die hier lopen en de boerderij die is opgeknapt en waar hij woont met zijn gezin. De kale nekken kippen die hier lopen zijn niet kaal gepikt of geplukt, maar dat is het ras: Cou Nu; letterlijk vertaald: kale nek. Dit ras bestaat hier naast de Bresserkip en wordt gehouden en gegeten door het plebs in deze regio. De Bresserkip is voor de meer welgestelde mensen. De Cou NU heeft allerlei kleuren en de Bresser kip is altijd wit. Van de Bresserkip mogen er maar 500 stuks in een groot weiland lopen en ze krijgen dan het merkteken om de poten. Ook veel duurder natuurlijk.

Er zijn nog veel oude boerderijen hier en die zijn gebouwd van leem en stro. In de muren zitten gaten en die zijn van de draagbalken waarop de muren werden gebouwd. Als de muren waren uitgehard, konden de draagbalken weer verwijderd worden en opnieuw worden gebruikt voor de volgende laag. Wij dachten dat de gaten voor ventilatie waren omdat het zulke oude gevels en muren zijn. De dak oversteken zijn ook heel groot omdat ze de muren moeten beschermen tegen de regen en ook omdat ze een extra schaduwplek creëren. Alle boerderijen zijn en worden nu nog in de lengteas noord/zuid gebouwd. Zo heeft men altijd een zon- en een schaduwkant aan het huis.

De kippen hier op de camping hebben het goed. Er zijn veel stokbrood kruimels en daar zijn ze dol op. Te dol soms want vanmiddag vond een hond dat de kippen te dichtbij de camper kwamen. De hond trok zich los, riem kapot en achter de kippen aan. Gelukkig zag de bazin het op tijd en de hond luisterde meteen toen ze hem riep. Gelukkig voor de kip want anders had de campingeigenaar een kip minder gehad.

Morgen vertrekken we weer hier. We rijden richting Mulhouse, zo’n 300 km. hier vandaan. Vanavond de route even uitstippelen en dan naar de volgende camping.

Bourg-en-Bresse.

Gisteren veel kippen gezien dus vandaag maar eens kip eten, dachten we vanmorgen. En niet bij de caravan maar in de stad van de kip, Bourg-en-Bresse. De stad ligt ongeveer 30 km hier vandaan. Het is een grote marktstad met gerestaureerde vakwerkhuizen, winkelstraten en steegjes, een bijzondere kerk en een abdij. Er zijn enorm veel parkeerplaatsen en allemaal gratis. We hebben nog een mevrouw aangesproken en gevraagd of het inderdaad zo is en ze beaamde dat ook. Dat is in een wat grote stad meestal wel anders. We liepen eerst naar de Tourist Information, maar die was gesloten tot half drie. Toen zelf maar aan de wandel en een beetje de borden gevolgd met de bezienswaardigheden. 

Freddy vindt de stad wat armoedig overkomen en ook de mensen die we op straat zagen. Dit gedeelte van Frankrijk is meer met veel  boeren bevolkt. Als je naar het landschap kijkt en naar de huizen, zie je veel boerderijen met koeien en kippen en op de hellingen groeit de tarwe en wordt er mais en aardappelen verbouwd. Ook tracktoren met platte wagens met hooibalen en loonwerkersbedrijven zie je veel. Het straatbeeld wordt daardoor dan misschien ook wel voor het grote deel zo bepaald. Veel toeristen hebben we niet gezien. En wij vallen nergens op; altijd even gewoon!

   

                               Het huis is volledig beschilderd met ramen mensen winkels enz.

Op een gegeven moment wilden we eten en liepen we eigenlijk zo tegen een bistro aan in een kleine straat/steeg. Er zaten een paar gasten buiten en op een schoolbord werd de Bresserkip als specialiteit aangeraden. Mooier kon niet natuurlijk. De eigenaresse kwam naar ons toe en vertelde dat het gerecht wat als dagmenu op het bord stond, al was uitverkocht; geen lamsvlees meer. Wij vertelden dat we voor de kip kwamen. Oui, oui, très bien! Glaasje rosé erbij en natuurlijk werd er meteen een fles water neergezet.

Na een half uurtje werd eerst de friet en de salade gebracht en toen de kip op een voorverwarmd bord met champions, een roomsaus erbij, witlof en een gegrilde tomaat. Het zag er heerlijk uit. Om de poot van de Bresser kip zat een zilverkleurige ring. 

Freddy maakte er een foto van en toen kwam de eigenaresse vertellen dat elke Bresse kip een keurmerk heeft, een appellation contrôlée, met de naam van de kippenboer en de naam van de stad/dorp waar de kip vandaan komt. Heel bijzonder om te horen. Het smaakte allemaal verrukkelijk; het was ook veel dus vanavond een kleine hap.

Na de maaltijd terug gelopen naar de auto, zakkenrollers goed in de gaten gehouden, de politie was ook alert, zei Freddy,  en een baquette meegenomen van een bakker. Voor een “lekkere” trek vanavond. Daar zijn  de meningen trouwens over verdeeld.                                                          

Terug op de camping, heerlijk onderuit gezakt, een boek gelezen in het zonnetje.                         Morgen wordt het weer een mooie dag.

Louhans en een rondrit.

Vanmorgen dus vroeg op pad. We hadden de wekker gezet en om half negen , na een douche en ontbijt, reden we naar de Beestenmarkt. We hadden snel een parkeerplaats gevonden want het was nog niet druk. Een enkele toerist en de lokale bevolking. Marianne Thieme en haar partijgenoten hadden hier ter plekke een inzinking gekregen. Wat je ziet is eigenlijk niet om aan te zien. De dieren die verkocht mogen worden zitten in te kleine hokken, opgepropt bij elkaar. 

Er zijn kippen, hanen, kwartels, konijnen, in vele soorten, kalkoenen, vogels, puppy’s, kittens, geiten, biggen. Volgens mij heb ik alles. Als een koper iets wil kopen, wordt dat aangewezen; de verkoper pakt het beest of de beesten uit het hok, ze worden in kartonnen dozen gepropt, er worden gaten met een mes ingemaakt, dicht getapet, betalen en meenemen. 

Het zijn allemaal boeren uit de omgeving. Een levendige handel, dat wel! Ik ben wel een paar keer doorgelopen. Freddy heeft het allemaal goed bekeken volgens mij. Er lagen zelfs dode kippen met een paar veren en de kop er nog aan in vitrines om verkocht te worden.

Ook is er een streekmarkt met lokale producten zoals worsten, kazen, wijnen en de Louhanser koek. De naam ben ik kwijt. Het lijkt op een hoge gevulde koek en dan gemaakt van een soort bladerdeeg. Een glaasje wijn met een koek en dat om half 11; geen van beide was lekker, vonden wij maar je moet alles proeven heb ik vroeger geleerd. 

Er werd door de mensen op de markt al flink gebruik van gemaakt en dat op de maandagmorgen. Een bijzonder start van de werkweek. De markt is enorm groot en gaat bijna door het hele stadje. Toen we bij de kleding, riemen en zeepjes kwamen zijn we omgekeerd en weer naar de auto teruggelopen. Het was een bijzondere ervaring. We denken niet dat dit in Nederland nog gebeurt en dat zou waarschijnlijk ook niet meer toegelaten worden. Maar goed ook! Inmiddels was de zon gaan schijnen en was het erg druk. Wel fijn dat we zo vroeg zijn gegaan. Goede tip van de campingeigenaar.

Op de camping was iedereen wakker, de zon kwam erdoor en we hebben buiten een broodje gegeten en wat gelezen. Vanmiddag hebben we nog een autorit gemaakt door de omgeving. Op de camping liggen routes die je zo kunt pakken. 

Het was een mooie rit door gehuchtjes, stadjes en natuurgebied. Het is hier heuvelachtig en de Charolaiskoeien lopen samen met de Bresser kippen in enorme weides. Scharrelkoeien en kippen, beide wit, een prachtig gezicht.

Reisdag en nieuwe camping.

Wat een prachtige zonsopgang vanmorgen om een uurtje of zes. Als je wakker bent en je moet even plassen, dan wordt je blij als je dit als eerste ziet en dan is de dag nog niet eens goed . Wel weer in bed gekropen daarna.                                                                                  

Vandaag een stuk naar het noorden gereisd; we zitten nu ongeveer 30 km. boven Bourg-en-Bresse. In het departement Jura in de regio Bourgogne-France-Comté. Frankrijk heeft namelijk 18 regio’s en die zijn allemaal weer onderverdeeld in departementen en die hebben weer gemeentes. Deze gemeente heet Bourg-en-Bresse. Ook de speciale Bresse kip komt hier vandaan. Freddy had dat al eens gehoord. We zullen vast nog wel een kippetje proberen. De smaak is zeer goed en het vlees mals en sappig volgens de kenners op internet. Niemand mag verder dit merk kip gebruiken, dus goed beschermd. De kip ziet er doodnormaal uit, geen toeters of bellen of verdere fratsen las ik.

Op deze camping: Terre Ferme, bet: Stevige Grond, lopen ook een hele trits kippen vrij rond. Ze zien er niet mooi uit. Ze hebben een lange nek, rood en kaal. De kleuren zijn wit en bruin; de kuikens zijn wel schattig, ook een hele rij maar die worden over een tijdje groot natuurlijk en dan is de leukigheid er snel af. Ik hou niet van kippen op een paar na dan, maar dat is persoonlijk. 

De camping ligt prachtig, heel rustig en maar 20 plekken. Enorme grote plaatsen en er loopt ook een ezel en die heet Mozart. Zal wel aan zijn balk-symphonie-niveau liggen. Als je noordwaarts gaat, wordt het qua temperatuur meestal iets kouder. Met zon vanmiddag was het nog 24 gr; nu met de vele regen van de afgelopen uren is het net 18gr. Te koud en te nat. Een hemd aan en een vest, heerlijk! En ook de caravan in met een boek. Dit weertype verveelt snel. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven is het morgen weer wat beter. Dat hopen we echt!

De reis verliep voorspoedig. Eerst toch maar een stuk autobaan, het reed heel relaxt, en daarna nog een stuk binnendoor, ook goed te doen.

Hoeveel nachten we hier blijven weten we nog niet. Morgen maar eens bekijken wat er te zien is en wat de omgeving ons biedt. We gaan morgenvroeg wel eerst naar de beroemde beestenmarkt in Louhans. Dat moet je gezien hebben zegt de eigenaar van de camping en de markt is alleen op maandagochtend. We moeten er zo’n 20 km. voor rijden dus vroeg op pad want dan zie je de echte Franse boeren met hun beesten. Rond negen uur moet je er wel zijn. Dus wekker zetten!

Grenoble.

Voordat we morgen verder gaan wilden we toch nog wel even naar Grenoble. De stad, die in 1968 de Olympische Winterspelen mocht organiseren en waar de Nederlandse schaatsers toen ook al wat medailles in de wacht sleepten, ligt hier maar elf km. vandaan. 

Dus geen lange rit.                                                                                                                      

Alle dorpen voor Grenoble liggen aaneen en lopen zo over in de voorstad. Als je in het centrum bent, heb je dus inderdaad maar 11 km gereden. Het inwoneraantal is ongeveer 160.000 mensen. We hadden snel een parkeergarage gevonden. Toen op weg naar de Toeristen informatie. Een bereidwillige dame nam ons mee de goede kant op. Zij vertelde dat het nu wel erg rustig in de stad is want veel Fransen zijn op vakantie. En er zijn nu veel Nederlanders in Frankrijk, vertelde ze met een lach. De Fransen zelf gaan graag naar de zee of trekken de bergen in.

Bij de toeristen informatie kregen we alles aangereikt in het Nederlands, een plattegrond en over alle bezienswaardigheden een Nederlandse beschrijving. De jongeman zelf sprak geen Nederlands, zei hij.

Toen we de stad binnenkwamen waren we niet meteen enthousiast. Veel oude hoogbouw, weinig groen, veel troep langs de kant van de weg. Toch kan het gaan veranderen als je aan de wandel gaat.

We volgen altijd keurig de nummering op de plattegrond, zodat we niets missen van de plek waar we zijn. Het gevoel van een mooie stad kwam echter maar niet. Er is niet echt een oud centrum, de hele stad ligt overhoop door werkzaamheden. Overal zwervers; veel leegstand in het winkelgebied. 

De trottoirs heel vaak vies met van alles en nog wat. 

Het park in de stad is wel mooi; veel hoge platanen en een mooie muziekkoepel

Een paar te dure winkels, die nog wel iets van een chique uitstraling hebben maar verder werden wij niet enthousiast. We hebben wel het grootste gedeelte van de wandeling gedaan, nog in een paar winkels geweest, Freddy nog een kop koffie gedronken en ik de Hema in om te kijken of het assortiment een beetje overeenkomt; zo nieuwsgierig ben ik dan ook wel weer. Er is heel weinig van alles en geen Hema tompouce of taart. Ook hebben we hier al een Zeeman gezien.

Inmiddels was het half twee en kregen we trek in eten. Een klein tentje in het park had een prima kaart. We bestelden beide een steak met salade en friet; dan hoeven we vanavond ook niet te koken. Een lekker stokbrood met ei en ham is dan ook prima. Er wordt trouwens overal meteen een fles water neergezet met twee glazen. Heel fijn; in Nederland is dat altijd nog wel een dingetje. Voordat we weer verder gaan, maken we altijd gebruik van het toilet. Freddy gaat altijd eerst en kijkt of het er mee door kan. Staand plassen is meestal wel te doen maar zitten niet altijd. Dus eerst inspectie. Freddy kwam terug en het was er zo vies, de deur hing uit het scharnier, het stonk er, dus geen optie voor mij om ook te gaan. 

Nog even geduld dus. Wel eerst betalen natuurlijk en toen weer verder gewandeld maar ook al vrij snel de P garage opgezocht en weer naar de camping. Onderweg nog wat dingen voor morgen ingeslagen en lekker gaan zitten om te lezen. Het is vandaag trouwens iets minder warm maar heel drukkend. Er wordt wel iets verwacht morgen en overmorgen. Weeronline is niet zo positief.

Waar het morgen precies naar toe gaat weten we nog niet. Daar moeten we het nog over eens worden maar dat komt goed. In ieder geval naar het noorden; niet verder van huis af. Ik zie Freddy al rommelen met wat spullen buiten. Nu hebben wij meestal alles met een half uur ingepakt als het moet maar de lucht ziet er ook niet zo fraai uit boven de bergen. Het kan al maar vast droog weggezet zijn. Vanavond nog even betalen en dan morgen weer e   n route.

Two Himalayen Bridges en een grote wandeling.

Wat we gisteren niet hebben gedaan en wat we nog hadden willen doen, toch vandaag gedaan. Het is ook maar goed dat we dit niet hebben gedaan gisteren want we gingen weg om half 11 en we waren om zeven uur terug. Wat een enerverende dag en wat was het geweldig mooi.

Op zo’n 25 km vanaf de camping, ligt een groot meer; Lac de Monteynard-Avignonet. Het is omgeven door bergen en het water heeft een mooie kleur: turquoise. Er is een wandeling om het hele meer en dan moet je over twee hangbruggen lopen en een boottocht van 20 minuten maken om weer terug te komen op de parkeerplaats. Je kunt eerst met de boot en dan lopen of omgekeerd. Wij kozen voor de laatste optie; eerst maar lopen. Al wel een kaartje voor de boot terug gekocht want als die vol is kun je niet meer mee en moet je echt helemaal terug lopen. En dat met 36 gr; nee, te groot risico. 

Onze rugzak was weer goed gevuld met van alles en nog wat; vooral veel water en onderweg waren er ook nog tappunten. De route die je moet lopen is 12 km. Dat is niet zo lang maar veel klimmen en dalen over ongelijke, kiezel en boomstronken,  maakt het er niet gemakkelijk op. Het was een mooie maar af en toe zware tocht. De temperatuur was daar wel debet aan. Een groot aantal delen was wel in de schaduw maar ook stukken in de volle zon. Als je dan aan het eind bent en op de boot wacht, heb je toch wel een voldaan gevoel. De diepte onder de bruggen hangt af van de waterstand van het meer. Dat kan variëren van 40m tot 85m. Wij denken dat het nu wel ongeveer op het diepste is omdat het hier ook al heel lang droog is en waar zou er nu water vandaan moeten komen.

Onderweg zie je vaak weer dezelfde mensen. Iedereen rust op verschillende plekken maar ergens zie je elkaar weer. Een jong stel liep met een kindje van een half jaar, in een draagdoek,  de route. Ook       mensen van onze leeftijd of ouder zagen we. Je zei “Bonjour” en als de route eens even niet duidelijk was even vragen hoe en wat. Ook kom je natuurlijk veel mensen tegen die de route in tegengestelde    richting liepen. Op een gegeven moment zagen we een jong stel met een platte neuzen hond en wij dachten, een baby in een draagzak, maar toen ze voorbij waren zei ik tegen Freddy, dat was geen baby maar nog een platte neuzen hond , maar dan in een draagzak op de buik. Ja, dat kan ook. Ook gezinnen liepen samen en nog met best wel jonge kinderen. Jong geleerd is oud gedaan, luidt het spreekwoord, maar dat klopt wel, denken we. Veel Fransen, een handje vol Engelsen en een paar Nederlanders gezien. Het aantal Nederlanders is dan toch minder dan dat we vooraf inschatten.

De Vercors in Frankrijk, ten zuid- zuidwesten van Grenoble, zo’n 1000 km vanaf Nederland, is een prachtig mooi gebied. Het heeft ons verrast met de bergen en het natuurschoon.

Op de camping zijn we meteen onder een heerlijke douche gesprongen. Wat kun je dat dan waarderen. Het is nog steeds heel erg warm en onze nieuwe huisvriend, een hond,  kwam bij ons liggen toen we gingen eten. 

Waarschijnlijk aasde hij op een stukje kip! Het is een kruising tussen een collie en nog iets; beetje te mager denken wij en met en halsband; dus hij is van iemand. Mocht hij er zondag nog zijn en als de campingeigenaar niet weet van wie, dan past hij nog wel op de achterbank!  Freddy heeft hem De Gaulle gedoopt; weten we over wie we het hebben toch!

Grote rondrit door de Vercors.

Het was inderdaad een hele grote rondrit. Ik denk ongeveer 150 km. We hadden er nog een stuk bij aan willen plakken maar werd toch te veel op een dag. We gaan dit morgen of zaterdag nog doen.

Over deze afstand hebben we zo’n zes uur gedaan. Het was een aaneen schakeling van haarspeldbochten door diepe kloven en langs hoge rotsen. Af en toe passeer je leuke dorpen en ’s winters is dit een groot skigebied. De daken van de huizen zijn speciaal geprepareerd en berekent op veel sneeuw in de winter. Wat ons ook opviel was het aantal Nederlanders dat we zagen. Bijna geen. 

Ook hier op de camping zijn we niet meer in de meerderheid. Dat is wel prettig trouwens.

Het was een hele klus om soms zo nauwkeurig te rijden, dat je of de tegenligger of de rotswand niet zou raken. Ook om af en toe uit te stappen moest je snel reageren als er een inham beschikbaar was. 

De Gorges de la Bourne en De Grand Goulets zijn prachtige kloven om doorheen te rijden. Het dorp Pont-en-Royans is in de kalkstenen rotsen uitgehakt. Dit hele gebied was in de oorlog een groot centrum van het Franse verzet. Her en der staan nog monumenten ter ere van de gevallenen.

We hebben zo ontzettend veel foto’s gemaakt. Je krijgt er geen genoeg van. Onderweg ook nog met een Franse mevrouw gesproken. Ze was zo enthousiast over dit gebied. We denken dat ze wel midden tachtig moet zijn. Ze sprak goed Engels en vond het prachtig dat wij uit Nederland kwamen. Op een gegeven moment reden we door een tunnel en aan het eind daarvan stond een rijtje auto’s en vooraan een bestelbusje, best wel hoog. De bestuurder was uitgestapt en sprak met de bestuurders van de andere auto’s. Wij denken dat hij het niet aandurfde om door de tunnel te gaan. Er hangt een verticale balk aan het begin van een tunnel en die geeft de laagste doorgang aan. Ik weet niet of het gelukt is want ramptoerisme is niet mogelijk op deze smalle wegen.

Ook voor motorrijders is dit een favoriet gebied. Het was een drukte van belang overal. Ze doen het niet allemaal rustig aan op die smalle wegen. Freddy ontdekte nog onderweg dat alle elektriciteitshuisjes prachtig zijn versierd met mooie graffiti voorstellingen. Heel bijzonder. Ook oplaadpunten voor elektrische fietsen zagen we in een klein dorp. Vier naast elkaar.

We hebben lekker gegeten onderweg en ook de yoghurt en de banaan kwamen nog aan bod.

Het is een prachtig gebied hier maar volgens mij verval ik in herhaling, als ik dit zeg. Morgen wordt het een dag naar Grenoble of het deel wat we vandaag nog wilde doen of andersom. We gaan dat morgenvroeg beslissen. Aan het weer zal het niet liggen. Dat blijft prachtig.